Chat-bots voor thuisassistenten, zelfrijdende auto’s, drones of geautomatiseerde onderhandelingssystemen zijn enkele van de verschillende voorbeelden van autonome (kunstmatige) agenten die onze samenleving zijn binnengedrongen. Deze agents maken de automatisering van meerdere taken mogelijk, waardoor tijd en (menselijke) inspanning wordt bespaard. Hun aanwezigheid in sociale omgevingen doet echter de behoefte ontstaan aan een beter begrip van hun effect op sociale interacties en hoe ze kunnen worden gebruikt om samenwerking in het algemeen belang te versterken in plaats van te belemmeren. Daartoe presenteren wij een experimentele studie van menselijke delegatie aan autonome agenten en hybride mens-agent interacties, gecentreerd op een niet-lineair dilemma van publieke goederen met onzekere opbrengsten waarin de deelnemers een collectief risico lopen. Ons doel is experimenteel te begrijpen of de aanwezigheid van autonome agenten een positieve of negatieve invloed heeft op sociaal gedrag, gelijkheid en samenwerking in een dergelijk dilemma. Uit onze resultaten blijkt dat samenwerking en groepssucces toenemen wanneer deelnemers hun acties delegeren aan een kunstmatige agent die namens hen speelt. Dit positieve effect is echter minder uitgesproken wanneer mensen samenwerken in hybride mens-agent groepen, waarbij we vooral waarnemen dat mensen in succesvolle hybride groepen eerder in het spel hogere bijdragen leveren. Ook blijkt dat deelnemers ten onrechte geloven dat kunstmatige agenten minder zullen bijdragen aan de collectieve inspanning. In het algemeen suggereren onze resultaten dat delegatie aan autonome agenten het potentieel heeft om te werken als commitment devices, die zowel de verleiding voorkomen om af te wijken naar een alternatieve (minder collectief goede) handelwijze, als beperkende reacties gebaseerd op verraadaversie.

Auteurs: Elias Fernández Domingos, Inês Terrucha, Rémi Suchon, Jelena Grujić, Juan C. Burguillo, Francisco C. Santos & Tom Lenaerts

Lees het volledige artikel